چون تو را نوح است کشتیبان، ز طوفان غم مخور

*  از تو دل ار سفر کند با تپش جگر کند  /   بر سر پاست منتظر تا تو بگوییش بیا  (جناب ِ مولوی)

**

سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو

ور از این بی‌خبری رنج مبر هیچ مگو

/

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت

آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو

/

گفتم ای عشق من از چیز دگر می‌ترسم

گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو

/

من به گوش تو سخن‌های نهان خواهم گفت

سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو

(پاییز / منزل مادربزرگ‌)

همیشه ادم هایی که اراده و پشتکار قوی داشته اند را تحسین می کردم. آدم هایی که برای خواسته هایشان می جنگند وتلاش می کنند. خصلتی که این روزها کمتر در خود و دیگران میبینیم. ادم های این دوره زمانه در تفاوت بین اختیار و قسمت وقضا و قدر مانده اند. عادت کرده ایم همه چیز طبق مرادمان پیش برود. هرچیزی خواستیم سریعا مهیا شود . اگر دل به کسی بستیم بی حرف و سخن به هم برسیم. حاجت هایمان را فقط نشسته و با دعا بخواهیم و اگر نشد بگذاریم پای این که خدا نخواست.  مرز ها را باید شناخت. مرز بین خواستن و توانستن با تنبلی و کنار نشستن. از غرغر کردن و ان هایی که  زود ناامید می شوند هم همیشه دوری کرده ام. نمی گویم به زور چیزی از خدا بخواهیم که شاید به خیرمان نیست ولی در این خانه را باید کوبید. دیر و زود دارد اما سوخت و سوز ندارد. این ها همه همت مردانه میخواهد ، نه هرکه سر بتراشد قلندری داند. همت، لغلغه زبان هر پسر بچه ی پیزوری هست؛ باید دید چه کسی مردانگی اش را اثبات می کند.