شَـرحِ مـاوَقَــعِ

    زمانی که پای در وادی جوانی می‌گذاری، دورانی که از آن به بهار عمر یاد می‌کنند؛ دیگر هیچ چیز مثل سابق نیست.

انسان ها،تغییر می‌کنند،خواسته یانا خواسته. به باور عامیانه، بــزرگ می‌شوند.

بعضی ازدواج می‌کنند و تشکیل خانواده می‌دهند؛

بعضی ازین مرحله عبور می‌کنند و کودکی به این دنیا می‌آوردند؛

بعضی ها وارد بازار کار و سرمایه می‌شوند

بعضی ها بصورت جدی وارد اجتماع بزرگتری می‌شوند

و این بعضی‌ها مصادیق گوناگونی دارد.

از بیست سالگی به بعد مرحله‌ی گذار است.

انسان ها، شکل میگیرند، پیچ و تاب میخورند و  اتفاقات،مشکلات،سختی ها و خوشی‌ها پیکره اش را

می‌تراشندو قالب می‌دهند. و این پیکره تراش خورده،بستگی به زحمات و تلاش فرد، کم کم عصاره‌ی وجودی او

را شکل می‌دهد.

------------------------------------------------------------------------------------------

*«وَ مَا الْحَیاةُ الدُّنْیا إِلاَّ لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ لَلدَّارُ الْآخِرَةُ خَیْرٌ لِلَّذینَ یَتَّقُونَ أَفَلا تَعْقِلُونَ» / (انعام/ ۳۲)

*«زندگی دنیا، چیزی جز بازی و سرگرمی نیست و سرای آخرت، برای آنها که پرهیزگارند، بهتر است! آیا نمی اندیشید؟»