طرح یک مساله

اینجا

چندوقتیه که مساله ای به صورت یک سوال بزرگ ذهنم رو به خودش مشغول کرده. بعضی ها معتقدند این ها نباید گفته بشن. باعث عدم وحدت و ایجاد نفاق میشن. به جوابی نرسیدم و در حد یک سوال هم چنان توی ذهنم هست که چرا بعضی جماعت حزب اللهی(نما) رفتارشان و کردارشان با ظاهرشان  اینقدر متفاوت است؟ ظاهر نه فقط مقصودم به ریش و تسبیح و چفیه یا چادر بلکه به رفتارهای ظاهریه. بالاخص درگیر کسایی ام که ''حسین حسین'' زیاد میگن. کربلا رفتن . هفتگی هیات میرن و مداحی میزارن زنگ موبایلشون. کتاب های رهبری توی کتابخونشون هست و خودشون رو پیروی خط امام(؟) میدونند اما توی عمل حسینی عمل نمیکنند؟ چرا رفتارشون بوی ریا هم نه ، بوی نفاق میده ؟ مگه نباید این کارها روی شخصیت ادم تاثیر بزاره ؟ چظور به خودشون این جرات رو میدن که اسم بقیه بچه مذهبی های واقعی رو سیاه کنن؟ چرا این ''منیــت'' از بین نمیره؟یه جایی دیدم یکی ازهمینا برای یکی دیگشون میگفت  این فلانی بهشتیه. در وصف همدیگه پست میزارن و همدیگرو شهید خطاب میکنن. ازهمه این ادم ها که بگذرم به خودم میرسم. به اینکه کجای کجارم؟ جزو کدوم دسته ام؟ نکنه ازینایی ام که فکر میکنم دارم راه درستو میرم و چندصد سال بعد توی تاریخ ازمون به عنوان کسایی یاد میشه مثل خوارج؟ همونایی که به امامشون به معصوم میگفتند تو اشتباه میکنی! توبه کن !میخوام به جواب برسم ولی نمیدونم جوابمو از کجا باید برم دنبالش؟ استاد صفایی حائری توی کتاب مسئولیت و سازندگی میفرماند شما اگر واقعا بخواهید راه رو جلوی پاتون میزارن و اگر نیاز به مربی (استاد راهنما ) داشته باشی خودشون نشونت میدن. فقط یادمه یه جایی شنیده بودم که گاهی خود درس دین باعث حجاب میشه. کسایی که فکر میکنند علامه شدن ولی خطا میرن. جوونی که با تعقیبات نمازش انس میگیره و وقتی مثلا مادرش صداش میزنه، عصبانی میشه و تندی میکنه که چرا حال خوبمو بهم زدی. درحالی که اونجا اصل چیز دیگه ایه...

*  از خدا  همیشه عاقبت به خیری بخوایم.

**  عیب کسان منگر و احسان خویش  / دیده فرو بر به گریبان خویــش 

***تکمیل خواهد شد