تن تب دار و داغ و بیمار را فقط دارو درمان نمیکند،
سر که درد بگیرد،
تن که بی حال شود
و جسم را از تکاپو بیندازد،
فقط داروی نسخه تجویزی نیست
که به محض تزریق
سپردفاعی را تقویت کند و
مرض را دک کند،
بلکه مکمل همراهی، همدلی و تیمارداری را میخواهد
و الا هرچقدر هم راس ساعت قرص بالا بیندازد،
سرم وصل کند وغیره
درمان همان است که گفته اند،
گر طبیبانه بیایی به سر بالینم
به دو عالم ندهم لذت بیماری را
که اگر روح التیام یافت، بدن در برابر انچه روح اراده میکند مطاع است،
که فرایند درمان خود سفری است پر از تجربه
و فرصتی برای نزدیکتر شدن
و فرقی نمیکند به عبد یا معبود
برای شکر بودنش یا شکر دادنش.
